Sende chi unas cantas règulas ortogràficas noas si sunt ispainende, b'at galu calicunu chi est sighende a iscrìere "hàere, hapo, has, hat, hamus, hais, hant", etc., leende a modellu s'italianu.
In sardu, sa «h» non tenet sentidu perunu. Duncas, iscriimus "àere, apo, as, at, amus, ais, ant", ca custas formas verbales non si cunfundent cun àteras paràulas de su sardu
De su restu, sa «h» pagu sentidu diat tènnere finas in italianu, in ue custa lìtera est presente petzi in "ho, hai, ha, hanno", non pro resones etimològicas ma diacrìticas, pro distìnghere custas paràulas dae "o, ai, a, anno", omòfonas. Difatis, sas formas verbales omòfonas "abbiamo, avete" e s'infinidu "avere", chi non si podent cunfùndere cun àteras paràulas, s'iscrient sena «h».
Chi, in italianu si tratet de una règula diacrìtica lu narat craru finas su fatu chi, cando fia in sas elemetares, b'aiat maistros chi imparaiant a so iscolanos a iscrìere "ò, ài, à, ànno" pro distìnghere, in analogia cun "se/sè, si/sì, da/dà...". A dolu mannu, custa solutzione, prus lògica e coerentes cun sas règulas generales de s'italianu, no at bintu. At bintu, in càmbiu, sa solutzione cun «h», pseudoetimològica, incoerente, chi trampat galu como unos cantos sardos chi iscrient in sardu!
RÈGULAS DE ISCRITURA IN SARDU > Si cheres èssere informadu de sas notas noas, pone inoghe s'indiritzu de posta eletrònica tua.
Nessun commento:
Posta un commento