S'imperativu in italianu tenet petzi duas formas, p. es., in su verbu «
liberare», sa segunda singulare, ,
libera (2s.), e plurale,
liberate (2pl.). Pro sas àteras, leat sas formas de su cungiuntivu presente,
liberi (3s.),
liberiamo (1pl.)
, liberino (3pl.) .
Cando devimus impreare una forma esortativa o imperativa, in italianu, ponimus, p. es., sa forma liberiamo, chi est in su matessi tempus aguale a sa forma de s'indicativu, liberiamo.
Tando, in medas, cando cherent ghetare un'apellu a sa gente a fàghere una cosa, cunfundent in sardu sa prima pessone de su plurale de s'indicativu, liberamus, cun sa de su presente cungiuntivu, liberemus, e iscrient "Liberamus sa Sardigna dae su colonialismu!". Si faddint, pero, ca in sardu diat èssere giustu a iscrìere "Liberemus sa Sardigna dae su colonialismu!"
E custu ca, si in italianu sas duas formas non tenent diferèntzia, in sardu la tenent! E comente si la tenent! Sa e paret pagu ma càmbiat su valore de sa frase.
Difatis, su presente indicativu de "liberare", de sa prima coniugatzione, in sardu est:
deo lìbero / tue lìberas / issu lìberat / nois liberamus / bois liberades / issos lìberant.
Su presente cungiuntivu, in càmbiu, est:
deo lìbere / tue lìberes / issu lìberet / nois liberemus / bois libereis / issos lìberent.
Gasi etotu in àteros verbos: andamus VS andemus, faeddamus VS faeddemus; creimus VS creamus, benimus VS bengiamus; finimus VS finamus, fuimus VS fuamus.