bighinadu NO ighinadu o chinadu

In sardu, a su sòlitu in paràulas derivadas dae su latinu, sa b, d, f, g de cumintzu de paràula, pretzèdida dae paràula chi agabbat in vocale, podet iscumpàrrere, sena, però, cunsentire peruna elisione de sa vocale de in antis, es.: su (b)ighinu, sa (d)omo, sa (f)èmina, sa (g)ama.
Càpitat finas cun sos topònimos, es.: (B)ilartzi, (F)onne
Cando, imbetzes custas paràulas leant su plurale, custas cunsonantes non ruent, es.: sos bighinos, sas domos, sa fèminas, sa gamas. Custu càpitat finas in sos topònimos, es.: ando a Fonne, isto in Fonne, ando a Bilartzi, isto in Bilartzi. Duncas sa forma giusta est Bilartzi, Fonne, etc.
In carchi bidda, in su plurale,  torrat sa b, non sa g comente diat dèvere èssere: sas bamas, sos batos. A bias, custu plurale cunditzionat finas si singulare: bustu in càmbiu de gustu. Pro ite? Ca sigomente a su sòlitu est sa bi intervocàlica chi ruet, chie faeddat pessat chi si tratet de b finas in paràulas chi tenent sa g.
Una curiosidade. A fortza de elisiones, in biddas comente Paule, dae su (b)ichinadu si podet colare a su chinadu, pro nàrrere su bighinadu. Pro custu, lassende a cada bidda sa libertade de pronuntziare sas paràulas in forma locale, est de utilidade manna una norma de referèntzia comente sa Lsc, chi nos dat sas formas cumpretas de sas paràulas: su bighinu, su bighinadu.